Leven in gemeenschap

De vroege Kerk in Jeruzalem had als ideaal het leven van de apostelen (Vita apostolica): een leven in armoede en het Evangelie verkondigen, zoals beschreven in de Handelingen van de Apostelen: Zij allen bleven eensgezind volharden in gebed samen met de vrouwen, met Maria, de moeder van Jezus, en met zijn broeders (Hnd 1,14). Zij legden zich ernstig toe op de leer der apostelen, bleven trouw aan het gemeenschappelijk leven en ijverig in het breken van het brood en in het gebed (Hand 2,42).

Ook voor Sint-Augustinus was deze levenswijze de maatstaaf. Nadat hij in Milaan door Sint-Ambrosius was gedoopt, leefde hij in gemeenschap met gelijkgezinden in Thagaste, hoewel dat nog geen “kloosterleven” was in de volle zin van het woord. Toen hij enkele jaren later, in 391, door het volk van Hippo uitdrukkelijk werd gevraagd om priester te zijn, stichtte hij in die Noord-Afrikaanse stad een klooster voor lekenbroeders. In 395-396 werd hij bisschop van Hippo en richtte daar in zijn bisschopswoning een klooster voor clerici op. Hij schreef een regel voor deze gemeenschappen, een geschrift dat een enorme invloed zal hebben op het religieuze leven.

De norbertijnen leven volgens de regel van Sint-Augustinus, maar de Orde heeft ook een eigen “regelgeving” voor het dagelijkse leven. Die regels zijn samengebracht in de “Constituties van de Orde”. Het zijn praktische richtlijnen voor het religieuze leven van de norbertijnen, voor het bestuur van de Canonie, voor de opname van nieuwe kandidaten en hun opleiding, en voor het bestuur en de structuur van de Orde. Een tweede deel, dat regelmatiger kan worden herzien, handelt dan weer over te volgen procedures voor bepaalde omstandigheden.